Pamięci prof. Wacława Szybalskiego - Referat Prasowy Urzędu Miejskiego w Gdańsku

Chcąc upamiętnić zasługi Profesora Wacława Tadeusza Szybalskiego, wybitnego naukowca o światowej renomie oraz jego relacje z Uczelniami Związku Fahrenheita: Gdańskim Uniwersytetem Medycznym, Politechniką Gdańską i Uniwersytetem Gdańskim oraz Trójmiastem, Zarząd Fundacji jego imienia odsłonił w Sopocie tablicę pamiątkową. W wydarzeniu uczestniczył również Piotr Kryszewski, dyrektor zarządzający ds. zielonego Gdańska.

Uroczystość odsłonięcia odbyła się w środę, 30 października. Tablica została umieszczona na budynku przy ul. Goyki 10a w Sopocie, w którym w latach 1945 – 1949 mieszkał prof. Wacław Szybalski. W odsłonięciu tablicy, obok m.in. Magdaleny Czarzyńskiej-Jachim, prezydentki Miasta Sopotu i dr. hab. Piotra Stepnowskiego, rektora Uniwersytetu Gdańskiego, udział wziął także Piotr Kryszewski, dyrektor zarządzający ds. zielonego Gdańska. Autorem i wykonawcą tablicy jest artysta rzeźbiarz prof. dr hab. Jan Szczypka z Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku.

Prof. Szybalski poprzez szkolenie wielu gdańskich naukowców w laboratorium oraz dzięki osobistemu zaangażowaniu, przyczynił się do rozwoju biologii molekularnej i biotechnologii w Gdańsku. Był doktorem honoris causa trzech gdańskich uczelni. Bezpośrednio po II Wojnie Światowej, przyjechał do Gdańska. Pracował równocześnie na czterech posadach: na Politechnice Gdańskiej, w Urzędzie Wojewódzkim, w Inspektoracie Standaryzacji i w Izbie Przemysłowo-Handlowej. Po nostryfikacji dyplomu, dysponując wykształceniem biotechnologicznym, zorganizował Katedrę Technologii Środków Spożywczych Politechniki Gdańskiej. Tutaj też w 1949 otrzymał tytuł doktora nauk chemicznych.

Biogram prof. Szybalskiego

Wacław Szybalski był wybitnym polskim genetykiem i mikrobiologiem, profesorem Uniwersytetu Wisconsin w Madison. Zasłynął jako pionier badań nad zjawiskami mutagenezy, karcinogenezy oraz sekwencjonowaniem genomów. Jego odkrycia przyczyniły się do przełomu w zrozumieniu mechanizmów chemicznej procesów mutacji w DNA i wpływu na procesy nowotworowe. Rozwinął techniki badania kwasów nukleinowych, a także metody mapowania DNA, co wytyczyło nowe kierunki w genetyce molekularnej. Jest również autorem ponad 360 prac naukowych, był jednym z głównych uczestników międzynarodowego projektu poznania ludzkiego genomu. Za swoje osiągnięcia otrzymał cztery doktoraty honoris causa od polskich uczelni oraz liczne nagrody międzynarodowe.

W czasie II wojny światowej pracował w lwowskim Instytucie Badań nad Tyfusem Plamistym i Wirusami prof. Rudolfa Weigla, a po wojnie odegrał kluczową rolę w organizacji Katedry Technologii Środków Spożywczych na Politechnice Gdańskiej, gdzie w 1949 roku uzyskał doktorat nauk chemicznych. Następnie wyjechał do Kopenhagi, a później do USA, gdzie współpracował z czołowymi laboratoriami, m.in. Cold Spring Harbor Laboratory, a następnie przez ponad cztery dekady prowadził badania na Uniwersytecie Wisconsin w Madison. Jego innowacyjne metody i odkrycia wciąż inspirują kolejne pokolenia naukowców na całym świecie.